Το Χωριό μας όπως φαίνεται από τα 1800 μ.

Με το καλημέρα, ο 21ος αιώνας έδειξε γρήγορα τα ...δόντια του, αφού το πρώτο κιόλας καλοκαίρι ξεκίνησε με φωτιά που λίγο έλειψε να κάψει το Χωριό (τρείς εστίες, από σπινθήρες ΔΕΗ και ...κυπαρισσόμηλα, λέει, χωρίς μάλιστα να χτυπήσουν καμπάνες) και με ένα τραγικό περιστατικό, για να ακολουθήσει το Σεπτέμβριο η απώλεια του παπα-Θόδωρου ο οποίος, ευτυχώς, έφυγε πλήρης ημερών. Βέβαια, αυτή η πρώτη χρονιά της νέας χιλιετίας είχε και τα θετικά της: Λειτούργησε ξανά, μετά από αρκετά χρόνια αδράνειας, ο «Εξωραϊστικός & Πολιτιστικός Σύλλογος», με πρώτο Πρόεδρο τον Πάνο Παλυβό του Σπήλιου (εγγονό του Πίτσιρη). Για μερικούς, καταγράφεται στα σύν και η διέλευση από το Βυζίκι της Ολυμπιακής Φλόγας, που έφθασε με ...ειδικό αυτοκίνητο, ...κατέβηκε στα Τρόπαια, και την έφερε στο στολισμένο Βυζίκι λαμπαδηδρόμος. Εκεί την παρέλαβε ο δικός μας (επώνυμος) λαμπαδηδρόμος (κάμερες ...επάνω του), την έτρεξε μέχρι τη στροφή του Τσαπάρα, μπήκε η φλόγα πάλι στο ειδικό όχημα και τράβηξαν όλοι μαζί για τα Λαγκάδια...

Η δεύτερη χρονιά της νέας χιλιετίας δεν είχε ιδιαίτερες συγκινήσεις. Μπορεί να εμφανίστηκε πάλι το ...«Φάντασμα της Παράκαμψης των Λαγκαδίων», με νέα ...δέσμευση Περιφερειάρχη ενώπιον Υφυπουργού Εθνικής Οικονομίας για ένταξη στο Γ' ΚΠΣ αλλά, όπως είναι γνωστό, «το τάξιμο δεν κλείνει σπίτια...». (Γι' αυτό  και οι συμπατριώτες μας έφτιαξαν μόνοι τους δρόμο για τον Άγιο Κωνσταντίνο & τον Αηλιά, όπου και διαμόρφωσαν το πλάτωμα γύρω του). Ταυτόχρονα, όμως, ακούστηκε το πρώτο καμπανάκι: Η απογραφή του 2001 έδειξε μόλις 3 κατοίκους πάνω από το κρίσιμο όριο των 300, ενώ 3 ήταν και οι (τελευταίοι) μαθητές του Δημοτικού τον επόμενο χρόνο. Αυτό σήμανε και την οριστική διακοπή του Δημοτικού Σχολείου το 2003.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι τρεις φορείς που λειτουργούν για την βελτίωση του Βυζικίου, (Τοπικό Συμβούλιο, Εξωραϊστικός και Ένωση,) προχώρησαν παράλληλα σε διάφορα έργα που βελτίωσαν αισθητά την εμφάνιση του Χωριού μας: Τοποθετήθηκαν στην πλατεία απέναντι από το Ηρώο, το Μνημείο της Εθνικής Αντίστασης και οι προτομές Ν. Φλούδα και Ι. Κουντάνη, αποκαταστάθηκε στην παλαιά μορφή της η Κρύα Βρύση και ηλεκτροδοτήθηκε με παραδοσιακούς φανοστάτες η πλατεία της, ανοίχτηκε ο δρόμος Κρύας Βρύσης - Χρυσοπήγαδου, διαμορφώθηκε  ο προαύλιος χώρος των Αγ. Θεοδώρων και της Αγ. Ανάληψης, ανακατασκευάστηκαν εξωτερικά τα καμπαναριά του Αγ. Νικολάου, με πελεκητή πέτρα αντί του σοβά σε τούβλο, ενώ ξεκίνησε η αγιογράφιση της Παναγίτσας. Η κοίμηση του Μοναχού Γεράσιμου στον Ευαγγελισμό, εξ άλλου, έδωσε την αφορμή για ανάπλαση του χώρου του κελλιού του, με δωρεά της χήρας (και κατ' επιθυμία) του ανιψιού του, Χαράλ. Τοπιντζή. Τελικά, φαίνεται οτι το εγκαταλειμένο μοναστήρι ίσως ξαναζωντανέψει.

Το ζητούμενο, όμως, είναι να ξαναζωντανέψει το Χωριό. Η τελευταία απογραφή (2011) έδειξε ακόμη λιγώτερους μόνιμους κατοίκους, μόλις 232 (βλ. ΦΕΚ 3465/28-12-2012). Έτσι, τα πράγματα χειροτέρεψαν πολύ περισσότερο, αφού η σχετική αυτοδιοικητική υποβάθμιση η οποία προηγήθηκε («Σχέδιο Καποδίστριας»), τώρα μεγάλωσε για το Βυζίκι (και άλλες 69 πρώην Κοινοτήτες της Γορτυνίας) που, από το ...εθνο-σωτήριο έτος 2010  και δώθε, αποτελεί την «Τοπική Κοινότητα Βυζικίου», η οποία υπάγεται στή «Δημοτική Ενότητα Τροπαίων», που, με τη σειρά της, υπάγεται στον Δήμο Γορτυνίας (με έδρα τη Δημητσάνα)!.  Τελικά, ο κάποτε Δήμος, έγινε Κοινότητα, για να καταλήξει τώρα σε έναν ...κωδικό: Βυζίκι = 4003080301! (Αυτός είναι ο κωδικός Καλλικράτη, κάτι σαν τοπικο-αυτοδιοικητικό ...χάραγμα!).

Οι Βυζικιώτες, όμως, δεν το βάζουν κάτω. «Όταν τα πράγματα ζορίζουν, οι ...ζόρικοι προχωρούν» λέει το γνωστό (φερτό) άσμα της νεολαίας. Έτσι λοιπόν, ο αγώνας συνεχίζεται για να γίνει το Χωριό δυνατότερος πόλος έλξης, τόσο για τους συμπατριώτες μας όσο και για τους «ξένους». Η φύση υπάρχει πλούσια ένα γύρω, η ιστορία επίσης, το Λαογραφικό Μουσείο και το Πνευματικό Κέντρο του Βυζικίου είναι ήδη εκεί. Επομένως, λείπουν μερικές μόνο υποδομές: κατάλυμα για επισκέπτες, λίγοι «δευτερεύοντες» δρόμοι, μερικές ...ταμπέλες σε σταυροδρόμια  και κάποιες εγκαταστάσεις για τη νεολαία (Δεν μπορεί π.χ. το «Μαρακανά» να μην έχει δοκάρια με ...πλεχτό!).

Το κατάλυμα προς το παρόν αργεί, αλλά υπάρχουν οι ξενώνες στο γειτονικό Σταυροδρόμι. Η βελτίωση της τοπικής οδοποιϊας (δρόμοι για Μάγουση - Μαζαράκη, Άκοβα και Θέλπουσα) ήταν πρώτη προτεραιότητα της Τοπικής Κοινότητας μας (όπως εκφράστηκε στη λαϊκή συνέλευση του 2012) και του τότε εκλεγμένου εκπροσώπου της στο (...μακρινό) Δήμο, Ανδρέα Χρ. Μερεντίτη. Οι ταμπέλες σε μερικά σταυροδρόμια χωματόδρομων χρειάζονται για τους επισκέπτες και είναι απλή υπόθεση να τοποθετηθούν.  Όσο για νεολαιϊστικους χώρους, αθλητικούς και μή, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι έχουν τη δυνατότητα για ...άμεση πίεση, στον κατάλληλο χρόνο, ώστε να αποσπάσουν - ενώπιον πλήθους - τη σχετική δέσμευση (Ο νοών νοείτω!). Τέλος, είναι προφανές οτι η βελτίωση της υποδομής θα επιτρέψει να ξανανοίξει ένας «Βαμβούκος» και κάποιο καλό φαγάδικο, ώστε ο επισκέπτης, ντόπιος και μη, να μην περιμένει με τις ώρες το σουβλάκι στα Τρόπαια ή να τρέχει για φαγητό στη Μπερτσιά... [Πρόσφατα, βέβαια, δημιουργήθηκε ένας εντυπωσιακός χώρος εκδηλώσεων / εστιατόριο / ταβέρνα, «Το Πέτρινο», κοντά στον χώρο στάθμευσης των Τροπαίων. Είναι σχετικά κοντά αλλά δεν είναι ...Βυζικιώτικος!!]

Το μόνο που δεν μειώθηκε είναι βέβαια η έκταση της περιφέρειας του Χωριού. Εξακολουθεί να είναι περίπου 7.300 στρέμματα και να έχει μήκος ορίων που χρειάζεται γύρω στις 14 ώρες πεζοπορίας για να διανυθεί!  Τα όρια της τ. Κοινότητας Βυζικίου φαίνονται (κατά προσέγγιση) στον παρακάτω «διαδραστικό» χάρτη:

 
Όρια της περιφέρειας Βυζικίου (© Πρασόκηπος)

Μέσα σ' αυτή τη στενή λουρίδα γης, από το Λάδωνα και τη Βάναινα μέχρι την Άκοβα και τον Ευαγγελισμό, βρίσκονται οι ρίζες μας με το μυστικό τους κάλεσμα, παραμονεύουν ένα σωρό αναμνήσεις, ενώ κάθε πέτρα μολογάει την ιστορία της οικογένειας μας. Γι' αυτό και το προσκύνημα μας στον ιερό τούτο τόπο, δεν θα σταματήσει, όσοι Καλλικράτηδες και όσα ...Μνημόνια να μας επιβληθούν πρόσκαιρα. Εξ άλλου, ...πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!